W quadach złoto dla Sonika! W samochodach brąz dla Hołowczyca! Brawa wielkie, szacunek i czapki z głów. To wielki dzień polskiego off-roadu. A łatwo nie było.

Dakar to nie zabawa. To nie 5 sekundowy skok narciarski, ani 10 sekundowy bieg na 100 metrów. To 10 tysięcy kilometrów jechanych przez dwa tygodnie po kilkanaście godzin dziennie. To nie sport pod dachem, ale tropikalne upały, tropikalne ulewy, morderczy kurz, a tego samego dnia siarczyste mrozy bardzo wysoko w górach. To trasa straszna – bezdroża i odludzia, skały i przepaście, wertepy i przejazdy przez rzeki. W tym roku nawet przejazd przez zabójcze dla sprzętu słone jezioro. Dakar to rajd dla twardzieli, przygotowanych, mądrych, bardzo mądrych ludzi, którzy to wszystko potrafią ogarnąć. To nie wyścig dla gwiazdeczek błyszczących popisową jazdą pierwszego dnia, ale długodystansowy maraton dla mistrzów taktyki i strategii, którzy, żeby wygrać też pędzą na złamanie karku, ale o tę odrobinkę wolniej, bo to pozwala uratować życie, zdrowie i… sprzęt.

Nasi dwaj pustynni królowie – Rafał i Krzysztof – to nie młodzieniaszki. Panowie w wieku mocno dojrzałym. Bo to wtedy wysportowane, zahartowane ciało jeszcze dorównuje młodzieży (tej dakarowej, bo tę komputerową przewyższa dziesięciokrotnie), a rozum, po tysiącach bolesnych doświadczeń, nie podpowiada głupiej brawury, ale umiarkowane szaleństwo. (Sam przejechałem ten rajd i całkiem bez szaleństwa nie ma co próbować.) To nie jest zabawa dla grzecznych chłopców. I dziewczynek.

Złoto Sonika, od dzisiaj oficjalnie Super Sonika, to wynik wielki i historyczny. Rafał wg wszelkich rankingów jest najbardziej utytułowanym quadowcem na świecie. Trzykrotnym zdobywcą Pucharu Świata. Ale Dakar to Dakar. Wielokrotnie przyjeżdżał już tu na pudle. Ale złoto to złoto. Tak trudne, jak dopchanie się bez „odpowiednich argumentów” do Plebiscytu Przeglądu Sportowego i TVP. (To ta telewizja, która z takim zaangażowaniem przez dwa tygodnie udawała, że nasi na Dakar nie pojechali.) Złoto Rafała to również pamięć jego zwycięstwa… w sądzie, równie skrupulatnie przemilczanego w mediach, gdy wygrał swoje dobre imię po bezpodstawnym usunięciu go kiedyś z Dakaru za niezgodność quada z regulaminem. Niezgodności absolutnie nie było (nie takie lewizny, jak u nas w kopalniach, można załatwić w Ameryce Płd.). Rafała uniewinniono. Tylko tamtego Dakaru już nikt nie powtórzył.
Złoto Sonika-samotnika to dla młodych i starych przykład wielkiego uporu, wytrwałości, konsekwencji i nieprawdopodobnej pasji. Takiej bez trenerów i podpisywania listy obecności.

Brąz Hołowczyca, w królewskiej, najważniejszej kategorii samochodów, to piękne uhonorowanie 10 letniej walki z pustynią. Walki twardej, bo droga faceta z Europy Wschodniej do najlepszego zawodowego zespołu świata ma tyle samo wertepów, co przejazd trasy Dakaru. A polski zespół z biało-czerwonym logiem dużego koncernu paliwowego pozbył się Krzysztofa bez skrupułów. I dziś na mecie Dakaru okazał się najlepszym kierowcą, ale tego zagranicznego zespołu. Ale że Lotos nie widzi tu swojej szansy…

Reszta Polaków bez wyraźnych sukcesów. Na trasie zmarł Michał Hernik – pierwszy Polak w historii tak potraktowany przez pustynię. Zespół Orlenu grubo poniżej oczekiwań. Typowany do pierwszej dziesiątki Kuba Przygoński pokonał cały rajd równym, ale słabym tempem. Niewystarczającym chociażby do porównania się z klasyfikacją… kobiet. Jeszcze dzisiaj na ostatnich metrach ostatniego odcinka (!) szwankuje motor Kuby. Prawie godzina w plecy, ale meta osiągnięta. Relatywnie lepiej, a nawet całkiem nieźle młody debiutant Kuba Piątek, pokonany awarią sprzętu. Marek Dąbrowski, bez Jacka Czachora, dał radę (a to twardy gość), ale kibice liczyli na więcej. Zupełną porażką skończył się cudaczny pomysł przesadzenia liczącego się już w świecie Adama Małysza ze sprawdzonej Toyoty do bardzo niesprawdzonego, od lat pozbawionego sukcesów dziwacznego SMG. Szkoda zmarnowanej szansy Adama i równie zmarnowanych pieniędzy. Prywatnie jadący Piotrek Beaupre przyzwoicie w środku stawki. W ciężarówkach dobra postawa Szustkowskiego i Kazberuka – pomimo kłopotów zdrowotnych kierowcy cały rajd dobrym tempem.

Kolejny Dakar za nami. W motocyklach wygrał faworyt Marc Coma. W samochodach niesamowity Nasser Al-Attiyah (podobnie jak Adam Małysz… medalista olimpijski, ale w strzelaniu do rzutków). W quadach wiadomo. W ciężarówkach oczywiście Kamazy.

Ale dla Polski dwa medale – złoto Sonika i brąz Hołowczyca to sukces przeogromny. Czapki z głów.