01.10.2010

Ostatni wekend mieliśmy całkiem squadny.

Zaczęło się od popołudniowego wypadu na pobliskie łąki. Taki lekki przelot miał być z założenia. Są tam drogi drogi dostępne dla wszystkich, lecz nie każdy pojazd może na nie wjechać. Błoto potrafi czasem powstrzymać nawet quada. Umówiliśmy się z Wiewiórem, miał kogoś jeszcze sprowokować. Byłem z Kacprem nieco wcześniej i postanowiliśmy kawałek się przejechać. Jako, że ewentualna 'pomoc' miała nadejść niedługo, postanowiliśmy nie być ostrożni i jechać przez wszystko co się nawinie ...
... nie trzeba było długo czekać, koleina na jakieś pół metra była...



Lina od wyciągarki za krótka, drzewa za daleko...

W zasięgu był jedynie stary spróchniały pień dosyć grubego drzewa. Nie było nadziei na powodzenie akcji, ale nie zaszkodziło spróbować. Tym bardziej, że Wiewiór zadzwonił, iż oczywiście się spóźni, więc czasu mieliśmy pod dostatkiem...
Tak jak myśleliśmy, drzewo tylko chrupnęło i znalazło się na trawie. Złamał się jednak całkiem spory i ciężki kawał. Postanowiłem kombinować inaczej...






Byliśmy już blisko powodzenia naszej samodzielnej akcji ratunkowej, ale nadjechała sprytna ośka i motorek krosowy. Koledzy nam pomogli, zaczepiliśmy się do quadzika i...



Było po wszystkim. Jeszcze raz dziękujemy, chociaż nie zapamiętałem ani imion, ani numerów rejestracyjnych (Wiewiór proszę pozdrów kolegów od nas).

Wiewiór miał od nas ostatnią informację, że 'siedzimy'. Nie czekaliśmy na niego i wróciliśmy tą samą drogą, którą mógł do nas jechać z punktu zbornego. Nie było go jednak... Postanowiłem zadzwonić, że jesteśmy już na kołach, ale niestety padł zasięg w telefonie... Czekaliśmy... Kacper nudził się nieco...




Zdecydowaliśmy, że jedziemy dalej. Skoro nie ma Ziomali... Coś przemknęło za krzakami, ale słychać było ryk silnika motocykla, zatem doszliśmy do wniosku, że to nie oni. Po kilkudziesięciu minutach udało nam się skontaktować i wtedy się okazało, że czekają na nas bardzo długo (to jednak byli oczekiwani towarzysze, a motorek był 'na przyczepkę' do naszych quadów.

Rozpoczęła się więc zabawa na całego: dwa Polarisy, Renia i Suzuki rm125



Wracaliśmy już samymi quadami, ale zabawa była przednia.





Zrobiło się ciemno i Wiewiór rzucił komendę, że jedziemy na przełaj i zaliczymy jakąś przeprawę na koniec... tak też się stało.



Ostatni przejechał przez rów nasz autobus, ale to z oczywistych względów reporterskich nie zostało utrwalone. Dodam tylko, że nasza wyciągarka spisała się najsłabiej. Wytargała maszynę z rowu, ale jęczała ostatkiem sił i myślałem w pewnym momencie, że się zwyczajnie spali. Następnym razem z pewnością nie będę siedział w siodle podczas takiej operacji i może nawet skorzystamy z bloczka.

Wyszła z tego wszystkiego bardzo fajna wyprawa. Na koniec chłopaki pozbierali jakieś gałęzie i uczciliśmy udany dzień quadadowicza.



-----------------------
02.10.2010

Następnego dnia byliśmy ugadani (znów z Wiewiórem) za żwirowni w Kołbieli. Po asfalcie jest tam prawie 50 kilometrów, zatem byliśmy przygotowani na co najmniej stówkę po szutrach. Wyjechaliśmy w lekkim deszczu. Po kilkudziesięciu minutach aż podskoczyliśmy w siodle, bo około 100 metrów naszego szlaku stały sobie spokojnie zaparkowane maszyny. Ziomale quadowicze odpoczywali między jednym błotem a drugim. Przestalo już padać, więc pogadaliśmy z nimi chwilę (oczywiście żarty na temat Polarisa Turbo były), zrzuciliśmy z siebie kombinezony i pognaliśmy dalej. Droga zawiodła nas nie wiedzieć czemu do Otwocka (tak to jest bez nawigacji). Nie traciliśmy jednak ducha i po godzinie byliśmy prawie na miejscu. Otrzymaliśmy niestety telefon, że ekipa już się zbiera do powrotu... No tak, byli tam od 11, a dochodziła prawie 14.

Małe taplanie jednak było.




Potem jakaś kiełbasa z grilla, wymiana opinii, doświadczeń i pomysłów z kolegami z terenówek i jazda do domu. W drodze powrotnej spotkaliśmy dwie ekipy quadowiczów, ale była tylko rąsia w powietrzu, bo czasu było już niewiele. Ten sport robi się coraz popularniejszy. Tankowanie jeszcze, bo zrobiło się nam na liczniku ze 150 km tego dnia i wieczorem położyliśmy Polariska spać, a my na gorącą herbatę.

Kolejny udany dzień!


Jeżeli chcesz dodać komentarz i/lub przeczytać pozostałe opisy wyjazdów, zapraszam do tematu głównego:
Wyprawy maqowe - blog