Warto zacząć od przygotowań do wyprawy, bo nie były ani zwyczajne, ani łatwe. Na sześć quadów, które miały jechać na naszą wielką przygodę, aż trzy wymagały serwisowania, z czego jeden nawet bardzo poważnego.

U mnie do zrobienia było płukanie chłodnicy (ze zdejmowaniem przednich plastików), założenie nowej windy (chociaż było mało prawdopodobne, że się przyda), usunięcie luzu z układu kierowniczego (chciałem dorobić nowe drążki), wymiana paska napędowego i oleju w silniku, sprawdzenie klocków hamulcowych. Nie zdążyłem jedynie zrobić nowych elementów układu kierowniczego, ale założyłem jedną z wcześniej wymienianych końcówek. Ciekawe, że wtedy była do wymiany, a teraz uznałem ją za nową. Ustawiłem zbieżność i byłem gotów do drogi.





Remus miał kłopoty z hamulcami, które były zapowietrzone i zapieczone.
Piotr wymieniał przed wyjazdem tłok z cylindrem i łożyska jednokierunkowe. Ostatniego dnia dopiero udało mu się przygotować sprzęt.




Wielu z nas położyło się spać mocno po północy, a mieliśmy się spotkać już o szóstej rano na stacji w Baniosze.
Zasnąłem około drugiej nad ranem. Byłem tak podekscytowany, że nie musiałem właściwie zasypiać, tylko jechać od razu. Przed wyjazdem pozostało zapakować ubrania, bo spacer po Sandomierzu miał być. Kiedy zszedłem do garażu parę minut po piątej i zaniosłem cały ekwipunek, nie mogłem znaleźć klucza do stacyjki. Nerwowe poszukiwania nic nie dały, do dzisiaj nie wiem gdzie jest. Musiałem wracać na górę po klucz zapasowy (bez gumowej osłony). Na umówione miejsce pojechałem z tego powodu asfaltem, bo tylko w ten sposób mogłem się pojawić o zaplanowanej godzinie. Byli już prawie wszyscy, po kilku minutach dojechał Kozik na Renegade. Humory nam dopisywały, jednak dawało się wyczuć małe zdenerwowanie.

Wybieraliśmy się w daleką podróż, w nieznane miejsca...

Pierwsze podejście do tej trasy, kilka miesięcy wcześniej, skończyło się w Kazimierzu nad Wisłą. Zabrałem wtedy Maćka na przyczepie z pękniętym przegubem. Wtedy była zima i nie dało się miejscami jechać.



Niedawno Kozik przejechał tą trasę, ale nie w 'należytym' squadzie. Taka trochę banicja...

... Ale do rzeczy..
Tankowanie pojazdów i pierwsze kabanosy z napojami energetycznymi zajęły nam około pół godziny.
Przed rozpoczęciem całej przygody, kiedy każdy czekał na zmierzenie się z samym sobą, kierowca Can-am'a podczas płacenia w kasie usłyszał wyrok... 'zatankował Pan olej napędowy'. Chłopak zbladł, potem się zaczerwienił i zupełnie wybudził z wczesnoporannej półprzytomności. Pobiegł do quada zęby spuścić paliwo. Jedyne, co powiedział w drzwiach, to że będziemy mieć pół godziny opóźnienia. Nikomu z nas nie przeszło nawet przez myśl, że może nie pojechać, jemu też. Stałem zaskoczony tym problemem i wtedy przyszedł kierowca jakiegoś samochodu żeby zapłacić za paliwo z tego samego dystrybutora nr 2. Pracownicy szybko odkryli swoją pomyłkę, a ja natychmiast krzyknąłem do Kozika, który już się zabierał za odkręcanie wężyków, chociaż spodziewałem się, że ma już w ręku zbiornik paliwa. Wszystko było dobrze. Odetchnęliśmy z ulgą i nie dlatego, że trzeba by było czekać. Jego awaria była naszą awarią.




Pojechaliśmy na poligon do Góry Kalwarii, bo tam zaczynamy wszystkie nasze podróże. Prowadził Staszek (G7), za nim jechał Piotr (G7), Remus (G7), Michał (KQ 750), Kozik (Renegade 800) i ja (Sp 500) na końcu. Nie musieliśmy się dzielić na dwójki, bo poprzedniego dnia padało i kurz nie stanowił najmniejszego utrudnienia, chociaż błota też nie było. Warunki do jazdy idealne, pogoda wspaniała. Można brać z quadowania pełnymi garściami i to co się chce.



Używaliśmy dwóch nawigacji, na pierwszym i ostatnim quadzie. Maciek narzucił nietolerujące pomyłek tempo od samego początku. Wchodzisz w zakręt, przelatujesz nierówności tak jak trzeba, w optymalny sposób, to jesteś w grupie. Jeżeli nie, to plecy poprzedzającego Cię kolegi znikają za zakrętem w oka mgnieniu. Na dojazdówce do startu towarzystwo mi odjechało o kilkaset metrów. Na 'czołgówkach' mój Polaris (do tej pory nie wiedziałem, że Touring jest aż tak inny od pozostałych maszyn... jak 'obcy'), posiadający większy rozstaw osi niż pozostałe quady oraz zdecydowanie twardsze zawieszenie, wyskakiwał w powietrze, podczas gdy pozostali trzymali się gruntu. Musiałem jechać wolniej i wtedy do mnie dotarło, że będzie to niezwykle wymagająca wyprawa. Jako jedyny też nie miałem wspomagania kierownicy. Koledzy nawet zawrócili po mnie w połowie drogi, bo nie wiedzieli co się stało. Na strzelnicy poprawiliśmy mocowanie gratów na quadach i zaczęliśmy nasz rajd. Było rześko w kierunku zimno. Na grzbiet zarzuciłem wodoodporną kurtkę, która chroniła również przed chłodnym porannym powietrzem (ale nie oddychała).

Stało się. Nareszcie rozpocząłem przejazd trasy nad którą pracowałem bardzo intensywnie przez ponad tydzień. Miałem wyjątkową przyjemność być w towarzystwie kolegów, dla których kiedyś połączyłem te kilka tysięcy punktów w... różne przygody... Jedziemy...

Zwłaszcza wschodnia część naszego kraju daje ucztę dla oka. W wiejskich krajobrazach można się zadurzyć bez pamięci. Nawet wówczas, kiedy nowoczesność próbuje do nich wtargnąć bez pukania...



Nieodłącznym elementem krajobrazu polskiej wsi są wszechobecne przydrożne kapliczki. Najpiękniejsze jednak są miejsca zapomniane. Ktoś kiedyś miał potrzebę coś uwiecznić, oddać hołd, namalować swoje uczucia.


Stary Zambrzyków - mogiła powstańców 1863r.

Trzymaliśmy się od siebie w odległościach kilkunastu metrów. Od samego początku zastanawiałem się jak prowadzący jest w stanie tak sprawnie odnajdywać właściwą drogę, kiedy na liczniku jest prawie zawsze ponad 70. kilometrów na godzinę. Mało tego, kiedy widziałem na swoim monitorze, iż skręcił w polną drogę o jedną za wcześnie, lub o dwie za późno, to i tak udawało mu się wpadać na właściwy szlak. Robił to wszystko bez zatrzymywania się, żeby pomyśleć i pochylić nad nawigacją, nawet nie zwalniał.
Dzięki spontanicznie ustalonemu porządkowi zaquadowców miałem przez całą drogę najlepszy widok ze wszystkich. Jechałem ostatni. Obserwowałem pięć, pokonujących bezdroża quadów i nadających im kierunek przez 'niemożliwe' współtowarzyszy.
Po pierwszych 50. kilometrach zrobiliśmy przerwę. Zachłysnęliśmy się zarówno doskonałymi warunkami jazdy, jak i kondycją naszych maszyn. Wysoki poziom adrenaliny było widać po każdym z nas. Wyszczerzone w uśmiechu zęby świeciły z nieco umorusanych już gęb. Byle żart był najlepszym dowcipem jaki słyszeliśmy w życiu. Pięciominutowa przerwa trwała o sześć minut za długo.



Kozik jako pierwszy zgłosił migającą rezerwę paliwa. Miał największy silnik, to i pewnie taki sam apatyt na paliwo. Miałem ze sobą mały zapas w kanistrze, zatem był ratunek. Sam by w polu nie został. Stres jednak mały się pojawił, nie taki jak po tankowaniu diesla, ale jednak. Stacja w Dęblinie była już niedaleko, może 20. kilometrów.

Minęliśmy bardzo ciekawe miejsce warte odwiedzenia.



[url]http://www.farmailuzji.pl/atrakcje.html[/url]

Pognaliśmy dalej drogami pozwalającymi na większą swobodę, ze sporą ilością prostych odcinków.




Na starcie naszego rajdu wybraliśmy trasę nazwaną 'za Wisłą most'. Oznaczało to, ni mniej ni więcej, tylko jazdę po prawej stronie królowej polskich rzek i powrót na stronę sandomierską przez most w Annopolu. Szacowałem, że na miejscu będziemy późnym wieczorem i może nam się nie udać dojechać do przeprawy promowej przez San w Czekaju Pniowskim, czynnej do 20. Już na stacji w Dęblinie jednak zmieniliśmy plan.



Maciek ciągnął watahę quadów tak sprawnie, że wychodziło z obliczeń, iż dojedziemy może nawet na późny obiad, a nie w nocy. Decyzja o zmianie track'a zapadła właściwie sama.
Spalanie naszych maszyn wyglądało podobnie. Tak samo jak na pierwszej, również na kolejnych stacjach wchodziło do zbiorników po 11-14 litrów. Trasę przejazdu dobrze jest prowadzić tak, żeby biegła przez stacje benzynowe co 100-120 kilometrów. Wtedy nie ma niepotrzebnego niepokoju o braku napędu i jest okazja do regeneracji sił.
W okolicach miejscowości Las Stocki, na Ziemi Kazimierskiej, mieliśmy kłopot z kontynuowaniem jazdy. Droga przez pola nam się skończyła głębokim wąwozem, do którego musielibyśmy się opuścić na linach około 20 metrów, po prawie pionowej ścianie. Zrezygnowaliśmy z tego z oczywistych względów. Objazd poprowadził nas jednak w egzotyczne dla nas miejsca. Nie mogliśmy nacieszyć oczu przepięknymi widokami.








Było tak wyjątkowo, że przejechaliśmy ten odcinek spokojnie, podziwialiśmy...



Na Mazowszu prawie wszędzie jest płasko. A tutaj nie dość, że całkiem spore stromizny, to jeszcze kilkumetrowe ściany po obydwóch stronach wąskich, poprzecinanych wyżłobieniami, błotnistych dróg. Quady sobie tam radziły doskonale. Widać było również ślady innych pojazdów, którymi miejscowi docierali do swoich domów i na pola. Obstawiałem, że zimą nic tamtędy się nie porusza... chyba, że tylko na dół.
Szkoda, że ten rejon przejechaliśmy tak szybko. Następnym razem poprowadzę trasę wzdłuż pasma wzniesień... i przejedziemy więcej kilometrów takimi wąwozami. Mieliśmy tam też małe kłopoty na jednym z zakrętów. Remus wypadł z drogi na prawym, bardzo ostrym wirażu, ale udało mu się przeskoczyć przez rów. Było groźnie. Kiedy dojechałem do nich jako ostatni, to o mało nie powtórzyłem jego 'kraksy', bo na środku drogi musiał się zatrzymać poprzedzający mnie Kozik. Udało mi się jednak wyhamować na gliniastym poboczu przed przeszkodą. Sprawne hamulce są bardzo ważne. Z tego powodu zaglądałem do nich przed wyjazdem zresztą.

Trafiła się nam też droga do piaskarni, którą ciężarówki przekształciły w tor do błotnej jazdy. Nie było może tak, jak na piknikach błotnych za oceanem, gdzie strojem obowiązkowym jest bikini, ale maź sięgała miejscami do połowy koła.






Nawet nie wiedziałem, że trasa zawiedzie nas do rekonstrukcji Grodziska Żmijowiska. Osada powstała około IX wieku.









[url]http://zmijowiska.archeolog.pl/o-nas[/url]

Po kolejnych bardzo wymagających kilometrach, wzbogaconych o przedzieranie się przez zarośnięte krzakami, dawno nieużywane drogi, odpoczęliśmy chwilę na pięknie nasłonecznionej łące.





Na kolejnej stacji benzynowej zajęliśmy na ponad dwadzieścia minut obydwa dystrybutory, ale nie przeszkadzało to nikomu. Klienci przyjeżdżali albo na zakupy bez paliwa, albo tylko zostawiali samochód i znikali załatwiać coś w innym miejscu. Ciekawe, bo w takie miejsca zazwyczaj przyjeżdża się zatankować.




Około 16. Dojechaliśmy do przeprawy promowej w Czekaju Pniowskim.




'Okręt' był po naszej stronie rzeki, nie było kolejki. Dumni z siebie zeskoczyliśmy z quadów. Szybko jednak zostaliśmy poinformowani, że jest za niski stan wody i przeprawa nie działa. W sumie, to można było wcześniej zadzwonić... . Do połowy szerokości Sanu było około 40 cm głębokości i... tutaj każdemu przeszła przez głowę myśl, żeby przejechać na kołach, ale dalej już 1.5 metra, więc... bezgłośnie zrezygnowaliśmy z pomysłu. Okazało się, że most jest tylko kilka kilometrów dalej i można jechać polną drogą wzdłuż rzeki.



Kilkanaście minut później byliśmy już na południe od Sandomierza i czekał na nas już tylko jeden most. Znów zbliżyliśmy się do Wisły i po upojnych, nieco błotnistych kilometrach przeprawiliśmy się do miasta.



Po przejechaniu tego dnia około 360 kilometrów od stacji Baniocha zaparkowaliśmy pod hotelem Korona. Sześć quadów narobiło troszkę hałasu i niewiadomym sposobem spowodowało ruch firanek w zamkniętych oknach otaczających hotel bloków.

Nie wiedzieć czemu Piotr załatwił folię do przykrycia pojazdów na noc. Zostały tak zabezpieczone tylko dwa, może trzy... W dalszej części wieczoru było to przedmiotem niezwykle trafnych drwin Remusa, który co jakiś czas powtarzał różne wariacje zdania 'idź, sprawdź, czy quad nie zarosiał...' Brzuch mnie bolał od śmiechu.

Po przepłukaniu wszystkiego co było umorusane i założeniu strojów wizytowych udaliśmy się na kolację. Napełniliśmy brzuchy całkiem dobrym jadłem i częściowo uzupełniliśmy elektrolity.

Sen nas zmorzył chwilę przed północą, po spacerze... w bliżej nieokreślonym kierunku.





Następnego dnia obudziliśmy się około 7 rano. Po pysznym śniadaniu, zapakowaniu bagaży, napompowaniu kół i sprawdzeniu oleju, wystartowaliśmy w drogę powrotną. Mój quad nieco kaprysił po porannym uruchomieniu. Na ssaniu gasł, a na obroty nie chciał wejść. Niewiele brakowało a bym przestawił jakiś samochód podczas manewrowania, ale udało mi się wydostać na drogę bez strat.



Trasa prowadziła po lewej stronie Wisły i była nieco krótsza. Chcieliśmy dotrzeć do domów o rozsądnej porze i wszystko wskazywało na to, że nam się uda.



Przejazd sporej kawalkady quadów przez Sandomierz wywołał spore zainteresowanie, ale dzięki niemu mogliśmy pokonywać skrzyżowania zawsze z pierwszeństwem. Samochody się zatrzymywały i ludzie pokazywali nas sobie palcami. Nawet jeżeli ktoś nie chciał się za nami obejrzeć, to z całą pewnością usłyszał że jedziemy. Wszyscy czuliśmy się... należycie. Wpadliśmy na drogę nr 77, prowadzącą do Opatowa i dalej do Ostrowca Świętokrzyskiego, żeby odwiedzić jakąś stację paliw. Sądziłem, że jest ona po drodze, więc pochyliłem się dla żartu w stronę kierownicy i nacisnąłem manetkę do oporu... byłem pierwszy... pierwszy przez 3 kilometry i... mi się znudziło. Okazało się, że nasz prowadzący planował skręcić niedługo potem, jak wystartowałem. Nic się jednak nie stało, chociaż nie rozumiem dlaczego nie migał światłami, a nawet nie skręcił tam gdzie powinien i mnie zwyczajnie nie zignorował...? Znów się ustawiliśmy w sumiennie przestrzegany do tej pory porządek jazdy i po pół godzinie laliśmy paliwo do baków. Zrobiliśmy ze dwadzieścia kilometrów, a dalej byliśmy w Sandomierzu.
Oparłem się o kufer na quadzie Maćka i zobaczyłem, że jakiś luźny jest. Żeby nie dostać nim w nos musiał poprawić mocowanie.





Udało mi się tam uwiecznić już poprzedniego dnia zaobserwowany ciekawy sposób traktowania quada... nie miałem odwagi przeszkadzać, ale wierzę, że było dobrze...



Wjechaliśmy między sady z jabłkami, które tutaj były położone na bardzo malowniczych pagórkach.



Po kilkudziesięciu kilometrach, po prawej stronie trasy zamajaczyła Cementownia Ożarów i z całą pewnością warto tam kiedyś zajrzeć na dłużej.




Podróż powrotna miała jeszcze szybsze tempo. W tamtą stronę miałem mały zapas, żeby dogonić grupę po zrobieniu jakiegoś zdjęcia, a teraz musiałem pędzić bez marginesu na cokolwiek innego. Podczas gonitwy trzasnąłem kaskiem w jakąś gałąź wiszącą nad drogą. Okazała się całkiem mocna i zerwała suwak od blendy przeciwsłonecznej. Aż strach pomyśleć co by się stało gdybym jechał bez ochrony głowy. Straciłem wtedy zaQuad z oczu. Po wymianie cylindra z tłokiem przez Piotra nie mogłem już jechać za smrodem spalin. Maciek prowadził w tym miejscu trochę inaczej niż narysowałem w google, więc moja nawigacja była wtedy na nic. Dało się jednak gnać właściwą trasą, bo każdy zakręt i każde skrzyżowanie było zaznaczone przez jadące bokiem quady. Usłyszałem wtedy niepokojący dźwięk od silnika. Zmieniałem obroty, nasłuchiwałem. Zdjąłem nawet kask. Wydech quada skutecznie jednak wszystko zagłusza i trudno jest usłyszeć niewłaściwie pracujące podzespoły. Zacząłem gonić kolegów, bo odjechali już daleko. Zrobili przerwę przed Bałtowem i znalazłem ich w... przepięknych okolicznościach, niepowtarzalnej przyrody...







Remus nam opowiedział o jego udziale w jednej z bałtowskich edycji rajdu. Podobno samochody podjeżdżały bez wyciągarek pod ściany podobne do tych ze zdjęć.

Pięknie wijącymi się drogami, dotarliśmy do Bałtowa.




Nie zatrzymywaliśmy się jednak, tym bardziej, że diabli wiedzą czy wszystkie zwierzaki to eksponaty...



Dziwny dźwięk nie dawał mi spokoju. Na kolejnych kilometrach zauważyłem, że zmienia się w zależności od pochylenia mojej głowy. Ustaliłem wówczas, że to prawdopodobnie stuka urwana dźwignia w kasku.
W tamtych okolicach widzieliśmy chyba jedyne skały podczas całej podróży. Może to się wydawać śmieszne dla mieszkańców południa, ale dla nas to niesłychany rarytas.



Drogi były wspaniałe jeszcze przez jakiś czas.



W porze obiadowej nakarmiliśmy nasze rumaki. Zamieniliśmy też kilka słów z panami realizującymi plany budżetowe w naszym kraju. ZaQuad jeździ jednak grzecznie i nie pomniejszyliśmy długu publicznego.



Ci, którym zależy na wyglądzie pojazdów, usunęli nawiniętą na ośki trawę i oczywiście po sobie posprzątali.



Mieliśmy tego dnia kilka spotkań z grzybiarzami w samochodach, którzy przepuszczali połowę grupy, a pozostałym kazali jechać za sobą przez kilometr z prędkością poniżej błotnej. Ciekawe natomiast, że wiele samochodów skręcało w boczne leśne drogi, na których żadnego pojazdu być nie powinno. Quadów łamiących przepisy nie widzieliśmy przez całą podróż, a takich samochodów pewnie ponad setkę.
W okolicach Pionek miał miejsce jakiś zlot leśników. Pozdrawialiśmy się z przynajmniej pięcioma zielonymi terenówkami. Życzliwie się do nas uśmiechali.

Zaczęło się chmurzyć i na szutrach pojawiły się głębokie pozostałości niedawnej ulewy. Na chwilę nas zatrzymało zwalone w poprzek drogi grube drzewo i znów mogliśmy się upajać jazdą. Zrobiło się mokro, ale nie padało... jeszcze... Musiałem zwiększyć odległość od Kozika, bo chlapał mi na szybę kasku, a nie było jak jej co chwilę przecierać.
... i się rozpadało... Zatrzymaliśmy się, żeby dać na grzbiet sztormiaki.




Nie wszyscy jednak poddali się stanowczej sugestii natury i jechali dalej bez dodatkowych osłon. Ja miałem już wcześniej przeciwdeszczową kurtkę na grzbiecie. Kiedy już po wahaniach zdecydowałem, że założę i wodoodporne gacie, które i tak przeciekają na szwie strategicznym, to chłopaki wystartowali. Nie tracąc czasu na ubieranie pognałem za nimi. Wspomniana już kurtka była przeze mnie używana w nieco nieprofesjonalny sposób. Otóż poprzedniego dnia na każdym postoju ją zdejmowałem, bo pod nią robiło się gorąco. Na jeden odcinek pozbyłem się jej nawet całkowicie, ale okazało się za chłodno. Nie jest 'oddychająca' i była wilgotna od wewnątrz. Sądzę, że ubranie podstawowe również. Oczywiście przyprawiłem się tym o ból głowy i pierwsze oznaki przeziębienia.

Nie mieliśmy za dużo czasu, ale można było się zatrzymać w paru miejscach, rozpalić ognisko, zagrać na mandolinie i pośpiewać... a nawet rozbić namioty i jechać dalej następnego dnia. Nikt by nie protestował z całą pewnością.



Trasa nas doprowadziła do sporego błota. Maciek w nim utknął i trzeba go było wyciągać. Przedarliśmy się bokiem przez krzaki na drugą stronę. Wytarliśmy oczka quadom, myśląc że już po wszystkim, ale za zakrętem pokazało się ogromne bajoro z nie wiadomo dokąd prowadzącą dróżką, znikającą w tataraku. Nasz prowadzący chciał nawet pożyczyć moje portki z Bundeswehry i iść na spacer, ale odradziłem. Wyglądało na to, że dalsza jazda tą trasą mogła nas znacznie opóźnić. Sześć quadów do wyciągania, to może i ponad godzina ciężkiej roboty. Zdecydowaliśmy, że poszukamy objazdu. Wszystko fajnie, ale trzeba jeszcze przejechać maź, która przedtem nie chciała współpracować.

Pierwszy pojechał Piotr i kiedy się już zakopał, to najpierw radośnie wszystkich pozdrawiał.



A po kilku minutach samotnej walki przestał się wygłupiać i spokorniał.



... pomogłem, bo smutno wyglądał z rozłożonymi rączkami, drżącą brodą i łzami w oczach...



Zbliżaliśmy się do końca naszej podróży. Na horyzoncie zamajaczyła Warka.

Po ostatnim tankowaniu zaczął prowadzić Kozik, na pamięć. Gwarantował, że w 20 minut będziemy w Górze K. Mieliśmy zatem prowadzącą Renię, potem trzy G7, Kinga i Polara na końcu. Od samego początku widzieliśmy z Michałem plecy Remusa tylko na długich prostych. Właściwy kierunek udawało się jednak łapać po śladach opon. Jeżeli na skrzyżowaniu nie było widać rozrzuconego piachu, to znaczyło, że jechali prosto.
Jakiś koleś chciał nas zatrzymać, ale się nie skusiliśmy. Okazało się, że krzyczał do chłopaków i chciał papierosa czy na piwo... w sumie, to ciekawe miejsce sobie znalazł, na środku kilkukilometrowych sadów. Po jednym ze skrzyżowań z drogą asfaltową nie mogliśmy znaleźć śladów jadących przed nami. Nie jechaliśmy po track'u, ale było do niego blisko. Zdecydowałem z Michałem, że dojedziemy na metę sami. Wjechaliśmy na ślad. Szybko jednak trzeba się było zatrzymać, bo prowadził wprost w odmęty rzeczki... Znaliśmy ją dobrze, ale tym razem miała zbyt dużą głębokość. Postanowiliśmy jechać do metalowej kładki w starej jednostce wojskowej. Dziesięć minut później byliśmy u celu. Telefon do kolegów i okazało się, że na nas czekają gdzieś po drodze. Pospieszyli, ale i tak nie byli pierwsi. Trasa tego dnia miała około 320 kilometrów. Razem z dojazdówkami pokonałem ich podczas tej wyprawy około siedmiuset.

Na ostatnim postoju zobaczyliśmy, że Renia ma rozwaloną tylną felgę i lekko przytartą przednią.




Zrobiliśmy małą rekonstrukcję wydarzeń, aby się nieco pośmiać. Wiadomo przecież, że Can-amy psują się nawet kiedy stoją w garażu.




Nieco później okazało się, że jednak wszystkie amerykańskie quady są słabe i nie nadają się na takie wojaże...



Najpierw Kozik pojechał w swoją stronę. Kilka kilometrów dalej ja również pożegnałem towarzyszy i dałem każdemu zaQuadowe naklejki. Około 18. poddałem moją perełkę zabiegom SPA.



Zauważyłem wtedy, doskonale oddającą atmosferę naszego rajdu do Sandomierza gębę... chyba robota Piotra.



Niezwykłych wrażeń ze wspaniałej przygody było tyle, że nie sposób opisać nawet ich niewielkiej części, a tekst i tak nie odda tego, co przeżył każdy z nas i do tego jeszcze na swój unikalny sposób.

Bardzo Wam dziękuję zaQuadowi koledzy za wyśmienitą przygodę i doborową kompaniję.




... tego mi było trzeba


Jeżeli chcesz dodać komentarz i/lub przeczytać pozostałe opisy wyjazdów, zapraszam do tematu głównego:
Wyprawy maqowe - blog

Maciek relacja rewelacja .Kozik mistrzowsko tankował maszynę (widocznie kilka godzin bez żony tak na niego działa ).

PS. Rysunek na reflektorze jest chyba mojego autorstwa

Wspaniała relacja ! Dzięki raz jeszcze za wyjazd

Super opis, świetnie się czyta. Dzięki Panowie za towarzystwo i niezapomniane chwile.

Fajnie się czyta , tego mi tu brakowało .
Mam pytanie , jak u Was podczas wyprawy obecnie reagują ludzie jakich spotykacie na drodze ?

Super wyjazd i świetna relacja. Na kolejną taką wyprawę już można mnie wpisać na listę chętnych

Piter_KQ
Luknij na PW masz info ode mnie.

A podejrzewałem Piotra, bo on mi się kręcił koło quada, kiedy odliczałem dla Was naklejki. Tak na marginesie, to trzeba je zakładać na ciepło. Są dodatkowo laminowane i powinno się ogrzać suszarką zarówno je, jak i miejsce na quadzie.

Przede wszystkim jedziemy grzecznie i nie 'leziemy' w szkodę. Do tego wszystkich pozdrawiamy. Nie spotkałem reakcji innych niż uśmiech a nawet zachęcanie do ostrzejszej jazdy. Pozdrawiali nas spacerowicze, cykliści, rolnicy, sadownicy i leśnicy. Policja też się zatrzymała koło nas z miłym słowem.

świetna relacja,fajnie się czyta aż chce się wsiąść na quada

super

Podziwiam kolegę, naprawdę.
Szacun za wyprawę, opis i doborowe towarzystwo.

Też trochę "wyprawuję", ale odległości mniejsze po około 250-300 km na dobę co przy wyjeździe w sobotę i powrocie w niedzielę daje około 500 km.
Tylko u mnie ciężko zgrać ekipę, zazwyczaj jedzie nas czterech i zazwyczaj (a raczej zawsze) ten sam skład co poprzednio i co na następnej
Szykujemy teraz wyjazd nadmorski, około 500 km na dwa dni, wyjazd z Olsztyna, nocleg w Krynicy Morskiej.
Też zrobimy relację i wkleimy fotki o ile wyjazd w ogóle się uda.
Czytając Twój opis już dziś mam chęć wsiąść i jechać

Może kiedyś wspólnie coś zorganizujemy, może spotkamy się w pół drogi, może dociągniemy się do Was, kto wie
Nie wiem jak Ty ale ja uważam, że taki wyjazd jak tydzień na Ukrainie można bez przeszkód zorganizować u nas

Za mało mamy okazji do takich wyjazdów, ale zabawa jest przednia. Można się nasycić quadem przynajmniej na jakiś czas. Jeżeli się dobrze zaplanuje i narysuje trasę, to jedzie się bez większych przeszkód. Trasa około 400 km, zajmuje mi około tygodnia pracy przy komputerze. Po naszym kraju zdecydowanie da się jeździć nie naruszając przepisów, kwestia dobrej woli. Łatwiej jednak znaleźć drogi gruntowe na wschód od Wisły. Pewnie, że zwiedzanie innych krajów, zwłaszcza mniej zurbanizowanych, jest arcyciekawe, ale 'cudze chwalicie, swego nie znacie'.
Raz już byłem na Mazurach na kołach, a w ubiegłe wakacje kręciłem się koło Kętrzyna. Jest też przygotowana trasa na kolejną wyprawę w tamtym kierunku i czeka w kolejce na realizację. Kiedy już padnie decyzja o wyjeździe, to z pewnością się odezwiemy

Super, czekam w takim razie na wiadomość.
My też w zimę kręciliśmy się niedaleko Kętrzyna, fajne tereny, dość "ubogie", mniej czepialskich ludzi.
Po wyjeździe w tamtą stronę zaczęliśmy jeździć na wyprawy dwudniowe po nieczynnych szlakach kolejowych - super jazda