Tylko jest jeden myk .... Nie walczymy o jeden region tylko jesteśmy z różnych województw.
.

Trzeba najwyższym leśnikom czy ustawodawcy uwidocznić, że problem kontrolowanego off-roadu który może zapłacić za swoją pasję, jest lepszy niż samowolny off-road na którym wszyscy tracą.

w ministerstwie jest to już decyzja polityczna.

naprawdę wydaje Ci się, że partie polityczne zabijać się będą o nasze głosy?

Kto może zmienić ustawę?
- senat
- prezydent
- rada ministrów
- posłowie ( minimum 15nastu )
- obywatelska inicjatywa ustawodawcza ( minimum 100 tyś obywateli )

Żadna partia polityczna nie postawi złamanego szeląga na tak niepewny kapitał polityczny, przeciwników naszej sprawy zawsze będzie 3x więcej niż orędowników

to po co ten temat? zakończmy go już teraz bo szkoda, mojego i innych, cennego czasu na klepanie w klawiaturę

Interpelacja nr 23742

do ministra infrastruktury

w sprawie bezpieczeństwa ruchu drogowego

Szanowny Panie Ministrze! Sprawa bezpieczeństwa w ruchu drogowym leży na sercu nie tylko instytucjom bezpośrednio odpowiedzialnym za BRD, ale wszystkim bez wyjątku uczestnikom ruchu drogowego. W czasie debaty sejmowej w dniu 14 lipca 2011 r. zadałam podsekretarzowi stanu panu Radosławowi Stępniowi pytanie dotyczące quadów i regulacji prawnych związanych z udziałem ich kierowców w ruchu drogowym. Oczywiste wydaje się, że takie regulacje są bezwzględną koniecznością.

Rzesza użytkowników tego typu pojazdów rośnie z miesiąca na miesiąc, a ich miłośnikami są bardzo często poszukiwacze ekstremalnych doznań, którzy czasami nie traktują zasad BRD zbyt poważnie.

Bardzo zasadne wydaje się pytanie, czy instytucje zajmujące się bezpieczeństwem ruchu drogowego nie powinny niezwłocznie podjąć działań zmierzających do wyodrębnienia obszarów, szlaków czy ścieżek dla quadów. Wytyczyć miejsca, które pozwolą bezpiecznie uprawiać ten bardzo szybko rozwijający się sport motorowy? Faktem jest, że w wielu krajach Europy, a co za tym idzie, również w Polsce powstają stowarzyszenia i kluby ATV (All Terrain Vehicle) skupiające coraz większe grupy miłośników czterośladów terenowych. Najlepszym przykładem rozwoju tego sportu jest Polskie Stowarzyszenie Czterokołowców ATV Polska, które zorganizowało w dniach 18-19.06.2011 r. zlot 228 quadów w Biskupicach koło Częstochowy. Na terenie Polski coraz liczniej powstają wypożyczalnie czterokołowców terenowych, równie licznie organizowane są tory i szlaki quadowe.

Problemem pozostają jednak pojazdy terenowe quady (i inne pojazdy typu ATV) rozjeżdżające lasy, ścieżki rowerowe, place i uliczki osiedlowe, parki krajobrazowe, plaże oraz wydmy nadmorskie. W miejscach takich powinno się wprowadzić całkowity zakaz poruszania się pojazdów typu ATV (quad), jednocześnie wyznaczając i wskazując dla ich użytkowników specjalnie przygotowane szlaki, obszary i tereny. Instytucje zajmujące się BRD powinny dążyć do uregulowania prawnego tego problemu na terenie całego kraju. Wykonawcami uregulowań legislacyjnych mogłyby być samorządy, którym umożliwi się rozwiązanie rozpatrywanego problemu np. poprzez zachęcanie do przyjmowania rozwiązań w trybie partnerstwa publiczno-prywatnego, stwarzających warunki do utworzenia stref bezpiecznego poruszania się tego typu pojazdami.

Dlatego ponawiam i uzupełniam zadane w czasie debaty pytanie:

1. Czy instytucje zajmujące się BRD nie powinny podjąć działań zmierzających do wyodrębnienia obszarów, ścieżek i szlaków dla pojazdów typu ATV?

2. Jakie działania rząd przewiduje w sprawie regulacji prawnych dotyczących powstawania obszarów przystosowanych do jazdy pojazdami typu ATV oraz obszarów, na których będzie to bezwzględnie zabronione?

3. W jaki sposób uchronić środowisko naturalne przed zniszczeniami, które powodują kierowcy pojazdów tego typu?

Z poważaniem

Poseł Krystyna Kłosin

Warszawa, dnia 15 lipca 2011 r.

Odpowiedź podsekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruktury - z upoważnienia ministra -

na interpelację nr 23742

w sprawie bezpieczeństwa ruchu drogowego

Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację pani poseł Krystyny Kłosin w sprawie quadów i regulacji prawnych związanych z ich udziałem w ruchu na drogach i bezdrożach, którą otrzymałem wraz z pismem Pana Marszałka z dnia 26 lipca 2011 r., znak: SPS-023-23742/11, uprzejmie informuję, że o stanowisko w podnoszonych kwestiach wystąpiłem do właściwych członków Krajowej Rady Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego. Poniżej przedstawiam odpowiedzi na pytania pani poseł.

Ad 1. Czy instytucje zajmujące się BRD nie powinny podjąć działań zmierzających do wyodrębnienia obszarów, ścieżek i szlaków dla pojazdów typu ATV?

Niewątpliwie czterokołowce, potocznie zwane quadami, coraz częściej są wykorzystywane do rekreacji czy też uprawniania sportów (ekstremalnych). Jak sama pani poseł Krystyna Kłosin zauważa w interpelacji, miłośnicy quadów coraz liczniej zrzeszają się w stowarzyszeniach i klubach. To od nich powinny wypływać inicjatywy i przedsięwzięcia zapewniające ich członkom odpowiednią dozę wrażeń związanych z jazdą quadem oraz popularyzujące takie formy aktywności. To właśnie organizacje skupiające osoby zainteresowane używaniem quadów do rekreacji czy sportu powinny podejmować w imieniu swych członków przedsięwzięcia mające na celu tworzenie miejsc, w których można wykorzystać możliwości takich pojazdów, przy jednoczesnym zapewnieniu maksimum bezpieczeństwa. Bezpieczeństwo może być zapewnione przede wszystkim w ramach zorganizowanych przedsięwzięć (rajdy, zloty).

W tym kontekście Policja i inne instytucje państwowe zajmujące się bezpieczeństwem ruchu drogowego mogą wspierać takie inicjatywy, w tym m.in. obejmować je patronatem (np. organizację zawodów). Należy mieć bowiem na uwadze, że wyznaczenie trasy, obszaru, ścieżek dla quadów z jednej strony wymaga zgody właściciela gruntu, a więc samorządu lub osoby prywatnej, z drugiej zaś nie może pomijać wpływu hałasu wywoływanego przez quady na środowisko, ze szczególnym uwzględnieniem okolicznych mieszkańców.

Wydaje się przy tym, że zinstytucjonalizowanie na poziomie centralnym działań mających na celu zapewnienie odpowiednich warunków rekreacji i sportu tylko jednej określonej grupie osób, tj. miłośnikom quadów i ewentualnie innych pojazdów ATV, nie znajduje racjonalnego uzasadnienia, zwłaszcza gdy nie podejmuje się takich działań np. na rzecz również rosnącej liczby miłośników terenowych rajdów rowerowych (zajmują się tym wyłącznie organizacje społeczne).

Ad 2. Jakie działania rząd przewiduje w sprawie regulacji prawnych dotyczących powstawania obszarów przystosowanych do jazdy pojazdami typu ATV oraz obszarów, na których będzie to bezwzględnie zabronione?

Nie znajduję uzasadnienia do podejmowania przez rząd RP działań w sprawie regulacji prawnych dotyczących powstawania obszarów do jazdy pojazdami typu ATV. W istocie wiązałoby się to ze zmuszaniem samorządów do wyznaczenia takich ˝quadodromów˝, a przecież nie wymusza się takich rozwiązań np. w zakresie organizacji terenów narciarskich. Wypada w tym miejscu zauważyć, że zgodnie z art. 27 ust. l ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. Nr 127, poz. 857 i Nr 151, poz. 1014) tworzenie warunków, w tym organizacyjnych, sprzyjających rozwojowi sportu stanowi zadanie własne jednostek samorządu terytorialnego.

Wydaje się, że ewentualnym pomysłem do rozważenia jest wprowadzenie wymogu dla przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie wypożyczania quadów dysponowania torem spełniającym określone wymagania techniczne i zapewniającym bezpieczną jazdę oraz zobowiązanie go do zapewnienia pomocy medycznej w razie zdarzenia na takim torze.

Odrębną kwestią jest ustalenie obszarów, na których obowiązuje bezwzględny zakaz poruszania się quadów. Należy podkreślić, że z już obowiązującego prawa wynikają zakazy poruszania się pojazdów (nie tylko quadów) na określonych obszarach. Przykładowo z art. 29 ust. l ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2011 r. Nr 12, poz. 59, z późn. zm.) wynika, że ruch pojazdem silnikowym, zaprzęgowym i motorowerem w lesie dozwolony jest jedynie drogami publicznymi, natomiast drogami leśnymi jest dozwolony tylko wtedy, gdy są one oznakowane drogowskazami dopuszczającymi ruch po tych drogach. Naruszenie tej normy ścigane jest jako wykroczenie z art. 161 Kodeksu wykroczeń.

Z kolei w art. 15 ust. l pkt 18 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1220, z późn. zm.) zabrania się ruchu pojazdów poza drogami publicznymi oraz poza drogami położonymi na nieruchomościach będących w trwałym zarządzie parku narodowego, wskazanymi przez dyrektora parku narodowego, a w rezerwacie przyrody - przez regionalnego dyrektora ochrony środowiska. Umyślne naruszenie tego zakazu stanowi wykroczenie z art. 127 tejże ustawy. W szczególnych przypadkach kierujący quadem ˝rozjeżdżający˝ park narodowy, ze względu na skutki swojego działania, może odpowiadać za jedno z przestępstw stypizowanych w art. 181 lub w art. 187 Kodeksu karnego.

Jeżdżenie quadem po chodnikach i ścieżkach osiedlowych może powodować zakłócenie spokoju lub porządku publicznego, co stanowi wykroczenie z art. 51 K.w. W szczególnych przypadkach, jeżeli jazda ta spowoduje zagrożenie bezpieczeństwa osoby, może zachodzić odpowiedzialność za wykroczenie określone w art. 98 K.w.

W tym świetle zakazy korzystania w określonych miejscach lub w określony sposób z quadów i z innych pojazdów są wystarczające i problem leży przede wszystkim w ich egzekwowaniu.

Ad 3. W jaki sposób uchronić środowisko naturalne przed zniszczeniami, które powodują kierowcy pojazdów tego typu?

Należy zauważyć że zgodnie z art. 29 ust. l ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2011 r. Nr 12, poz. 59, z późn. zm.) poruszanie się pojazdami silnikowymi w lesie jest co do zasady zakazane.

Wyjątek od tego zakazu stanowi poruszanie się tymi pojazdami w lesie:

1) po drogach publicznych - art. 29 ust. l ustawy o lasach;

2) po drogach leśnych, o ile zostały one oznakowane drogowskazami dopuszczającymi ruch po tych drogach - art. 29 ust. l ustawy o lasach;

3) w związku z wykonywaniem czynności służbowych lub gospodarczych przez określone osoby, w tym przez właścicieli lasów we własnych lasach - art. 29 ust. 3 ustawy o lasach.

Z art. 2 ww. ustawy o lasach wynika, że zakaz ten odnosi się do lasów, bez względu na formę ich własności.

Biorąc pod uwagę, że lasem - w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy o lasach - są nie tylko drogi leśne, lecz również tereny pod liniami energetycznymi oraz linie podziału przestrzennego lasu (dukty leśne), poruszanie się quadami, motocyklami krosowymi lub samochodami terenowymi będzie zatem możliwe jedynie po drogach leśnych, jeżeli zostaną one odpowiednio oznakowane.

Art. 29 ust. l ustawy o lasach nie wskazuje jednak podmiotu właściwego do oznakowania w lasach prywatnych dróg leśnych, jako dróg, po których dopuszczony jest ruch pojazdami silnikowymi. Zgodnie z art. 6 ust. l pkt 8 ustawy o lasach drogami leśnymi są drogi położone w lasach, niebędące drogami publicznymi w rozumieniu przepisów o drogach publicznych. Tym samym, mając na uwadze art. 8 ust. l ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.), należy uznać drogi leśne za drogi wewnętrzne w rozumieniu przepisów o drogach publicznych. Ich budowa, przebudowa, remont, utrzymanie, ochrona i oznakowanie oraz zarządzanie nimi należy zatem do zarządcy lasu, a w przypadku jego braku - do właściciela lasu - art. 8 ust. 2 ustawy o drogach publicznych. Przywołany przepis oznacza - w opinii Ministerstwa Środowiska (stanowisko z dnia 19 sierpnia 2011 r. l.dz. DZKiOAoa/073-10/37920/201/SK) - że w przedmiotowej sprawie właściciel lasu będzie mógł dopuścić ruch pojazdami silnikowymi na należących do niego drogach leśnych, odpowiednio je znakując.

Wynikające z ustawy o drogach publicznych prawo właściciela lasu do oznakowania dróg leśnych drogowskazami dopuszczającymi po nich ruch pojazdami silnikowymi oraz organizowania przejażdżek quadami po tych drogach należy jednak rozpatrywać nie tylko w kontekście zakazu poruszania się pojazdami silnikowymi w lesie, lecz również w kontekście przepisów ustawy o lasach, dotyczących gospodarki leśnej.

Zgodnie z art. 8 ustawy o lasach gospodarkę leśną prowadzi się według zasady powszechnej ochrony lasów, trwałości utrzymania lasów, ciągłości i zrównoważonego wykorzystania wszystkich funkcji lasów oraz powiększania zasobów leśnych. Poruszanie się quadami po drogach leśnych wiąże się z:

l) zagrożeniem pożarowym, co jest sprzeczne z zasadą powszechnej ochrony lasów (obowiązek podejmowania działań zwiększających bezpieczeństwo przeciwpożarowe - art. 9 ust. l pkt l ustawy o lasach) oraz zakazem podejmowania działań i czynności mogących wywołać niebezpieczeństwo - art. 30 ust. 3 ustawy o lasach;

2) degradacją tych dróg, co narusza zasadę powszechnej ochrony lasów (obowiązek ochrony gleby w lasach - art. 9 ust. l pkt l i 3 ustawy o lasach);

3) niekorzystnym oddziaływaniem na las jako miejsce bytowania zwierzyny, co jest sprzeczne z zasadą wykorzystania wszystkich funkcji lasu (realizacja pozaprodukcyjnej funkcji lasu w zakresie ochrony przyrody) oraz określonym w art. 125 ustawy z dnia 16 kwietnia 2000r. o ochronie przyrody (Dz. U z 2009 r. Nr 151, poz. 1220, z późn. zm.) zakazem niszczenia siedlisk;

4) nadmiernym hałasem, co narusza zakaz hałasowania w lasach - art. 30 ust. l pkt 14 ustawy o lasach.

Tym samym istnieją uzasadnione wątpliwości co do możliwości pogodzenia świadczenia tego typu usług z prowadzeniem gospodarki leśnej oraz ww. zakazami. Spowodowane organizacją przejażdżek quadami, motocyklami krosowymi czy samochodami terenowymi utrudnienia w realizacji gospodarki leśnej lub brak możliwości jej prowadzenia powinny skutkować zmianą przeznaczenia gruntów leśnych, na których działalność ta byłaby prowadzona, oraz ich wyłączeniem z produkcji w trybie ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz. U z 2004 r. Nr 121, poz. 1266, z późn. zm.).

Jednocześnie należy zauważyć, że zgodnie z art. 5 ust. l pkt l ustawy o lasach nadzór nad gospodarką leśną w lasach niestanowiących własności Skarbu Państwa pełni starosta. Do jego kompetencji należy w szczególności nadzór nad wykonaniem zatwierdzonych uproszczonych planów urządzenia lasów niestanowiących własności Skarbu Państwa (art. 22 ust. 5 ustawy o lasach), wydawanie decyzji określających zadania z zakresu gospodarki leśnej dla lasów rozdrobnionych o powierzchni do 10 ha, niestanowiących własności Skarbu Państwa (art. 19 ust. 3 ustawy o lasach), oraz wydawanie, w trybie art. 24 ustawy o lasach, decyzji nakładających na właścicieli lasów niestanowiących własności Skarbu Państwa obowiązek wykonywania zadań zawartych w uproszczonych planach urządzenia lasu albo decyzjach określających zadania z zakresu gospodarki leśnej.

Podstawowym sposobem ochrony środowiska przed użytkownikami quadów i innych podobnych pojazdów jest więc właściwe wykonywanie zadań przez służby do tego powołane. Wymaga to jednak stworzenia warunków skutecznego ich działania, stosownie do zagrożeń występujących na danym obszarze podlegającym ochronie. Wiąże się to również z odpowiednim wyposażeniem tych służb. Rodzi się w tym miejscu pytanie: Jak strażnicy leśni lub funkcjonariusze Straży Parku mogą zapobiegać i ścigać użytkowników quadów rozjeżdżających tereny leśne i parków narodowych, skoro sami nie dysponują odpowiednimi pojazdami umożliwiającymi podjęcie chociażby pościgu za takim ˝niszczycielem˝? Należy mieć na uwadze, że z reguły quady na obszarach chronionych są używane bez tablic rejestracyjnych (i wynika to zazwyczaj z faktu, że nie są w ogóle zarejestrowane), a więc praktycznie do chwili zatrzymania nie ma możliwości ich identyfikacji.

Niewątpliwie jednym z czynników, które sprawiają, że użytkownicy quadów w ewidentny sposób naruszają przepisy, jeżdżąc po obszarach chronionych, jest ich świadomość anonimowości, świadomość, że i tak ich pojazdy nie mogą być zidentyfikowane. Rozwiązaniem, które w jakimś zakresie pozwalałoby chociażby na identyfikację pojazdu, jest nałożenie na właściciela każdego quada obowiązku zgłoszenia go do wyodrębnionego rejestru (niezależnie od rejestracji przewidzianej z przepisami ruchu drogowego) i trwałego oznakowania. Przy takim obowiązku nawet quad przewożony na przyczepie do miejsca jego używania mógłby być sprawdzony i zidentyfikowany, co w znacznym stopniu ową anonimowość mogłoby ograniczyć.

Jednakże takie rozwiązanie wymaga wprowadzenia odpowiednich przepisów, na mocy których mógłby powstać taki rejestr (prowadzony niezależnie od centralnej ewidencji pojazdów), oraz przewidujących odpowiednie sankcje za niedopełnienie obowiązku. Rozwiązaniem cząstkowym mogłoby być zobowiązanie przedsiębiorców prowadzących wypożyczalnie quadów do takiego ich oznakowania, aby możliwa była identyfikacja wypożyczalni, a poprzez to - osoby korzystającej z pojazdu.

Z poważaniem

Podsekretarz stanu

Radosław Stępień

Warszawa, dnia 1 września 2011 r.

Opowiemy Wam historię z życia wziętą i już na wstępie przyznamy się, że to opowieść bez happy endu. Wszyscy wiemy jak wygląda sytuacja polskiego offroadu - nikt, poza offroadowcami go nie lubi. W Polsce dochodzi do tak absurdalnych sytuacji, że organizacje określające się jako „ekologiczne” są w stanie skutecznie torpedować organizację imprez offroadowych nawet na czynnych poligonach wojskowych, gdzie od poniedziałku do piątku strzela się ostrą amunicją wszelkiego kalibru i miele ziemię gąsienicami ciężkiego sprzętu pancernego.

W kontekście tych ponurych faktów szczególnie cenne wydawać by się mogły inicjatywy, które wychodzą od samych gospodarzy terenów po których (często bez pozwolenia) jeździmy. W okolicach Solca Kujawskiego jeden z nadleśniczych już od wielu lat próbując pogodzić potrzeby lokalnej przyrody i gospodarki leśnej z potrzebami lokalnych miłośników offroadu, zaproponował wyznaczenie szlaku prowadzący pod liniami wysokiego napięcia oraz wzdłuż linii kolejowych. W sumie około 60 kilometrów czystego pagórkowatego offroadu na których można wykazać się terenowym autem, quadem i motocyklem. Chodziło w gruncie rzeczy o to, aby dać wszystkim chętnym możliwość korzystania z terenu, w tym z terenów leśnych bez niszczenia cennych przyrodniczo obszarów, a przyczynkiem było zakwalifikowanie terenów jako teren inny, nie będący stricte lasem.

Całej inicjatywie patronował znany chyba wszystkim propagator cywilizowanego offroadu Jacek Bujański, „nasz” człowiek w Głównej Komisji Sportu Motocyklowego PZM, dzięki staraniom którego wkrótce powstać ma podkomisja PZM dedykowana turystyce terenowej i offrodowym aktywnościom. Opisywany szlak offroadowy w okolicach Solca Kujawskiego rodził się w ubiegłym roku i już nawet zaczęły się na nim odbywać pierwsze imprezy, które zdawały się potwierdzać sensowność tego rozwiązania. Gdyby taki eksperyment na żywym organizmie wykazał, że da się pogodzić potrzeby różnych ludzi oraz potrzeby przyrody, możliwe że byłby to pierwszy krok do podjęcia rozwiązań na rzecz zmian w brzmieniu artykułu 29. Ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach o całkowitym zakazie wjazdu pojazdami mechanicznymi do lasu na rzecz wydawania zgody na wydzielone trasy w uzgodnieniu z Regionalnymi Dyrekcjami Ochrony Środowiska i nadleśniczymi.

Na przygotowanej pętli zaczęły się odbywać pierwsze, w pełni legalne imprezy. Kohabitacja lasu, leśników i offroadowców zaczęła stawać się faktem. Tymczasem na samym początku tego roku, korzystając z faktu że pogoda tej zimy wyjątkowo sprzyjała motocyklistom, do akcji wkroczyli bliżej nieznani miłośnicy upalania. Efekt? Przeczytajcie sami. Oto list, który trafił przez Jacka Bujańskiego do naszej redakcji, opisujący, co wydarzyło się w czasie gdy ruszały prace nad projektem znaków i map tras. Po raz kolejny okazało się, że ciężko i sumiennie sami pracujemy na złą opinię…



Od lutego mamy już wiosnę. Brak śniegu i dodatnie temperatury sprawiają, że można upalać w terenie praktycznie bez ograniczeń. W kontekście tego, co napisaliśmy wyżej, apelujemy o chwilę refleksji nad tym gdzie i jak upalamy. Wiemy doskonale, że w Polsce jeśli chodzi o offroad oficjalnie nie wolno jeździć praktycznie nigdzie, ale warto mieć świadomość, że jeśli takie sytuacje, jak przytoczona tutaj będą się powtarzały, koalicja zwalczająca offroad będzie coraz mocniej zwierała szeregi i ostatecznie zepchnie nas do podziemia. Co gorsza, sami skutecznie doprowadzimy do sytuacji, że odwrócą się od nas ostatni przychylni nam ludzie.

Może jednak się mylimy, a ci co nabroili już się szykują do naprawienia tej żenującej dla środowiska sytuacji? Może jednak warto powalczyć o miejsce do uprawiania hobby także i dla nich? Żyjemy nadzieją, że wśród nas są setki takich, którzy chętnie wykupią przystępny abonament, uszanują czyjąś pracę, zastosują się do prostych zasad i będą czerpać przyjemność z bezkonfliktowego realizowania swojej pasji. Ten materiał przygotowaliśmy dlatego, że warto próbować powalczyć o miejsce dla nich i aby docenić pracę, którą wykonują dla nas przychylni nam ludzie zarządzający terenami z których normalnie nie moglibyśmy legalnie korzystać.

Należy uzyskać takie zmiany, które wprowadzą możliwość odpłatnego poruszania się po terenie lasów, bez wskazywania konkretnych miejsc i grupy docelowej.

Trzeba się cieszyc, ze jest jak jest, kary sa niskie, aparat kontroli marny, szanse zlapania za reke minimalne.

Jeżeli będzie trzeba to będę uciekał

Nadleśniczy już teraz może wyznaczyć tereny do jazdy terenowej. Mało tego, w jego gestii jest również wyznaczanie dróg leśnych dostępnych dla ruchu publicznego.

przyjdźcie do mnie po wcześniejszym umówieniu się a ja przygotuje Wam mapkę terenu mojego leśnictwa gdzie będziecie mogli jeździć a gdzie nie - gdzie są paśniki, gdzie rezerwat a gdzie ostoja zwierzyny.
Będziecie mogli jeździć po wyznaczonym terenie - będą górki, będzie błoto, będzie przeprawa ale będą też szutry i zwykłe leśne drogi, które Wam udostępnie tylko przyjdźcie i nie będzie problemu.
Sam leśniczy powiedział "Przecież gdzieś jeździć musicie i ja to rozumiem"