Siódmego dnia skoro świt zerwaliśmy się na równe nogi i po szybkim śniadaniu ruszyliśmy dalej eksplorować czarny ląd.
Wyjazd opóźnił się parę minut gdyż zostaliśmy oblężeni przez lokalne sprzedawczynie pamiątek wszelakich.



Zostawiliśmy kolejne setki dolarów namibijskich nawet niekoniecznie po to aby nabyć ich wyroby tylko by po porostu w ten sposób im pomóc. Warto w tym momencie wspomnieć, że ani razu nie spotkaliśmy się z żebractwem czy próbami wyciągniecia od Nas czegokolwiek. Namibijczycy produkują swoje pamiątki i próbują je jedynie sprzedać. To z czego robią te pamiątki i jak są pomysłowi w tej materii to temat na niezły artykuł.



Tankujemy paliwo w co tylko się da i ruszamy w dalszą drogę.
Przychodzi nam się przebijać przez zatłoczone przedmieście sprawiające wrażenie jednego wielkiego targowiska.



Żegnamy Opuwo i kierujemy się na najbardziej wysunięty na północ fragment Namibii - wodospady Epupa na granicy z Angolą. Mijamy niesamowite widoki i choć powinniśmy powoli się do tego przyzwyczajać to wciąż głowy nie nadążają za atrakcjami.



Pierwsza część drogi to szerokie szutry wijące się między górami. Z bezpiecznych odległości przyglądają nam się małpowate a afrykańskie świnie czmychają gdzie popadnie. Mijani lokalesi za każdym razem pozdrawiają nas serdecznie a kiedy zwalniamy aby ich nie zakurzyć dają nam wyraźnie do zrozumienia, że mamy odkręcać gaz na full.



W miejscu gdzie wg map i nawigacji powinna być jedyna stacja po drodze oczywiście ani widu ani słychu dystrybutora.



Zatrzymujemy się na odsapnięcie i natychmiast jesteśmy otaczani przez dzieciaki i sprzedawców pamiątek. Zgodnie z tradycją zostawiamy u nich trochę kasy i ruszamy dalej.
Wjeżdżamy w rejon w którym absolutną większość stanowią ludzie plemienia Himba.



Po drodze mijamy gigantyczne baobaby które ja do tej pory znałem tylko z "Małego księcia".

Kobiety które wędrują dziesiątki kilometrów aby przynieść wodę do wioski spotykamy co parę kilometrów.



Mamy okazję zobaczyć prawdziwe wioski Himba w których plemiona żyją jak ich przodkowie setki lat temu. Bez wody, prądu czy jakichkolwiek dóbr doczesnych.



Tym razem nie są to skanseny czy wioski pokazowe. To prawdziwe życie prawdziwego plemienia afrykańskiego. Bez jeansów, tshirtów i telefonów komórkowych. Jesteśmy wstrząśnięci tym co widzimy, zszokowani że w XXI wieku ludzie muszą przemierzać dziesiątki kilometrów aby zapewnić sobie wodę.



Chaty sklejone z suchych patyków i oklejone gliną.



Himba - plemie które przez ciągle powiększające się tereny ogromnych prywatnych farm muszą co jakiś czas przenosić swoje prymitywne osady, nie są skłonni przyjmować jakiejkolwiek pomocy od państwa - nie godząc się na 'ucywilizowanie'.



Żyją w kraju ale jakby troszkę obok ... Daję nam to sporo do myślenia.



Mieliśmy w planie spędzić troszkę czasu w takiej wsi - aby wkupić się w łaski wodza dostarczyliśmy im worki z żywnośćią.



Niestety lokales który miał być Naszym 'przewodnikiem' okazał się oszustem który chciał kosztem wioski wyciągnąć od Nas kase.



Skończyło się na tym, że wujek Marcin z wujkiem Darkiem pobawili się z dziećmi, obdarowali ich zapasem słodyczy na rok, przybili z nimi milion 'piątek'.



Zetknięcie się z ich życiem, kulturą, obyczajami i zdając sobie sprawę z tego w jakich warunkach i jak żyją, zmusiło Nas do wielu głębszych refleksji i przemyśleń.



Teraz rozumiemy co oznacza popularny tutaj zwrot - "możesz wyjechać z Namibii ale Ona pozostanie w Tobie na zawsze".

Dojechaliśmy tak do wodospadów Epupa. Zostawiamy quady i widok który Nas wita - nie zapiera Nam tchu w piersiach ten widok nas rozpieprza.



Ogromny wodospad którego hałas niesiony wąskim korytem wywołuje dreszcze na całym ciele.Tak naprawdę wodospad składa się z ponad 30 małych wodospadów, które łączą się w jeden ogromny słup wody lecący w hukiem w dół. Kaskady hektolitrów wody spadających w dół robią naprawdę piorunujące wrażenie.



Robimy kilka zdjęć, a Zdeżak który ma wyraźnie braki adrenaliny skacze po ślizgich kamieniach nad przepaściami do których spaść można tylko raz.



Przechodzimy do oazy znajdującej się na rzeką i przy zimnym browarze dzielimy się och'ami i ach'ami.



Jednak nie ma to tam to - plan jest ambitny (jak codzien zbyt ambitny) wiec tankujemy reszte paliwa którą mieliśmy na wozie technicznym i ruszamy dalej.



Track prowadzi wzdłóż rzeki Kunene, rzeki która w najszerszych miejscach ma ponad 500 metrów. Rzeka ta ma długość 945 km a 29 zapór i elektrowni wodnych zapewnia prąd Namibii, Angoli i RPA.



Rzeka ta jest miejscem do którego przybywa wszelka zwierzyna - niektóre tylko się napić - inne żeby się napoić i przy okazji przekąsić te które przyszły tylko się napić.



Jak to zwykle bywa w czasie tego wyjazdu, najniebezpieczniejszy i najtrudniszy technicznie odcinek przychodzi nam pokonać po zmroku.
Kamienie wielkości małego hipopotama i głazy wielkości quada po chwili ustępują piachowi po którym nawet po załączeniu 4x4 ciężko się poruszać.




Za chwile stromy podjazd, głazy, zjazd, piach, woda i tak w kółko - tylko kilometrów do planowanego noclegu nie ubywa.




Nagle w tej ciemnośći potęgowanej przez bujną i gestą roślinność rosnącą wśród rzeki stajemy jak wryci.
Spotykamy stado dzikich koni - tak, tak koni - prawdziwe dzikie konie w stadzie które mało Nas nie taranują.
Tego na pewno nikt z Nas się nie spodziewał w tym miejscu świata.
Kilometry ubywały coraz wolniej, paliwo coraz szybciej, strach przed dzikimi zwierzętami zaczynał generować w głowach głupie obrazy.
Wreszcie dojeżdzamy do utwardzonej drogi - nie jest ciemno - jest ciemno jak w tyłku u czarnoskórego.
Miliony lumenów z ledów i reflektorów zdają się nie pomagać.
Dojeżdzamy do wioski w której mają czekać na Nas lokalesi w aucie technicznym. Informują Nas, że nie mamy gdzie spać, gdyż w lodgy gdzie planowaliśmy nocleg nie ma wolnych miejsc a właściciele nie zgadzają się aby nocowali na ich terenie quadowcy.
Jakoś im nie wierze i z Piromanek i Kosimtą jedziemy do lodgy.
Miejsc oczywiście full a przemili gospodarze absolutnie nie mają nic przeciwko turystom na quadach a są wręcz żywo zainteresowani Naszą eskapadą i nie mogą uwierzyć że tutaj dojechaliśmy.
Chłopaki postanawiają jednak zostać w wiosce gdzie rozkręcają party jakiego ta część afryki jeszcze nie widziała.



Wykupują praktycznie cały sklepik wioskowy i pozbywają się niemal całego naszego zapasu wszelkich alkoholi jakie mieliśmy w zapasach.



Tańce, hulanki, swawole trwały do bladego świtu - polacy nauczyli się lokalnych tańców a mieszkańcy wioski kilku podstawowych zwrotów w języku polskim (niestety nie mogę zacytować).



Jeśli ktoś kiedyś trafi do tej wioski i zaklnie soczyście po naszemu - gwarantuje - zostanie przyjęty jak król.



(przy okazji może znajdzie się buzer kolegi ... który pewnie 'robi' teraz za totem wioskowy)

Rzeka ta jest miejscem do którego przybywa wszelka zwierzyna - niektóre tylko się napić - inne żeby się napoić i przy okazji przekąsić te które przyszły tylko się napić.
-fajnie ujęte

Wspaniała relacja,super wyprawa,tylko gratulować i zazdrościć.
Krajobrazy są tak piękne i egzotyczne, i ta możliwość swobodnego poruszania się quadem-co z kolei w Polsce jest egzotyką.

Maćku nasuwa mi się tylko jedna myśl.... kiedy tam wrócimy ???

Chłopaki wydaje mi się iż musi się odbyć spotkanie ,,afrykańskie,, na ziemi polskiej .... z fokami z rzutnika filmikami .....

Rewelacyjny opis, nawet moja żona która nie lubi wszelkich pojazdów silnikowych czytała od deski do deski i pytała co to manszeta i buzer

przepraszam _kurde ale będzie znów bez zdjęć ... aha i bez cenzury

Poranek dnia ósmego był naturalną konsekwencją dnia poprzedniego.
AAAAAAA żeby nie było - nie będzie zdjęć bo po pierwsze nie było co fotografować a po drugie wyselekcjonujemy kolekcjonerów quad-fotek od czytelników wyprawy
Po trzecie - mam zdjęcia - tylko wiecie jaki problem je wysłać z Grecji ???
(dobra w pedalskiej książce dla uczesników wyprawy będą - pamiętajcie nie jesteśmy godni miana off-roadówców)
Część z Nas po wyczyszczeniu do cna drink baru na kampie spożywała śniadanie nad rzeką graniczną pomiędzy Namibią a Angolą w towarzystwie krokodyli, hipopotamów i niezliczonej ilości klorowego ptactwa.
Reszta zastanawiała się jak udało im się dzień wcześniej rozbić namioty nad rzeką i jakim cudem nie zostali zjedzeni przez gadziny słusznej długości których ślady zdziwieni odnajdywali tuż obok.
Szybki przegląd sprzętów, wóz techniczny zbiera szpej od wszystkich i zaczynamy zdecydowanie najtrudniejszy dzień. Używając terminologii rajdowej czeka Nas najdłuższa z całej wyprawy dojazdówka.
Nawet nie było zbyt wiele czasu na dzielenie się jakże różnymi wrażeniami z poprzedniego dnia
Zdeżak uświadamia Nas, że dziś w planie jakieś 600 km z czego prawie połowa prawdopodobnie asfaltami.
Najcięższy dzień zdecydowanie dla sprzętów i opon które nie są zadowolone ze współpracy z nawierzchnią nagrzewającą się do skrajnie wysokich temperatur.
Bez zbędnych ceregieli startujemy. Can-amy przodem, wiadomo że ogarniają większą prędkość przelotową ale niestety potrzebują więcej postojów na chłodzenie pasków.
Hondy wiadomo nie mają z tym problemu i spokojnie mogą ze stałą prędkośćią przelotową jechać swoje.
Suza Marcina daje rade i wbrew wszystkiemu nie poddaje się i robi robote.
Pierwsze sto pare kilometrów bajka - busz, sawanna, bogactwo roślinności wzdłóż rzeki czaruje wręcz prosi o postój i peny zachwytu.
Niestety nie ma nawet czasu na zdjęcia, świadomość odległóści od celu każe gonić koni ile sił. Nawet nie marzymy o dotarciu przed zmierzchem.
Pomni opowieści na kampie właścicieli o przypadkach, wypadkach, zdarzeniach ... o motocyklu jednego ze śmiałków który znaleziono właśnie nad rzeką.
Gaz, gaz, gaz, tylko od czasu do czasu zwalniamy, rejestrujemy obrazy i widoki aby móc jak teraz właśnie po kilku miesiącach odtwarzać je w wyobraźni.
Na marginesie, kilka dni temu Marcin ugościł mnie i Kosmite u siebie. Przy dobrej whisky wspominaliśmy wyjazd i wszystko co widzieliśmy i przeżyliśmy.
Okazało się, że z upływem czasu wspomnień i detali przybywa - noc okazała się za krótka, tylko młodemu quadowcowi który Nam towarzyszył ciągle Naszych opowieści było mało.
Pierwszy dłóższy postój to oczywiście tankowanie.
Rzut okiem do tyłu - niekończący się szuter. Rzut okiem do przodu - niekończący się szuter. Quad szepcze - to jest właśnie niebo na ziemi dla mnie
Opróżniamy kanistry i wio. Oba cylindry i każdy z tysiąca centymetrów sześciennych ich pojemności w ramach podziękowania za zabranie ich do raju, żwawo rusza czekając tylko na sygnał z cyngla gazu że czas pogonić każdego drzemiącego w nich konia mechanicznego.
Mijamy przeogromne tamy i zapory. Elektrownie wodne o których wcześniej czytaliśmy w opracowaniach o Namibii robią równie duże wrażenie jak strażnicy z ostrą bronią pilnujący ich wzdłóż drogi.
Wielu z nich pozdrawia Nas ... do Nas kałachami czy co tam mieli pod reką. Odbijamy na wschód od rzeki z niepokojem wypatrując stacji - wacha na wyczerpaniu a kontrolki bezlitośnie informują - tankuj albo będziesz pchał.
Na fusach dobijamy do stacji. Cywilizacja - taka prawdziwa - na stacji kanapki, napoje z lodówki, mikrofalówka, ba! energetyki.
Tankujemy jak zwykle w co się da, jemy, pijemy, po dłuższej chwili wpada reszta ekipy - wcześniej umawialiśmy się że czekamy tutaj aż wszyscy nie dotrą.
Ruszamy dalej, zaczyna się asfalt. Kontrole policyjne które przejeżdzamy właściwie na kiwnięcie ręki. Trafia się jedna poważna - wjeżdżamy na jakiś teren bliżej nie określony ale widzimy że jest pas kwaratanny.
Policja, wojsko, druty kolczaste, broń z którą prawdę powiedziawszy już się oswoiliśmy. Pytania, cała seria i wdziera się w Nas niepokój.
Strażnik prosi Nas o prawo jazdy - do głowy przyszło mi żeby zrobić mu dowcip i pokazać polski dowód osobisty - niestety chłopaki spękali i pokazaliśmy mu odpowiedni dokument.
Kazał zdjąć kaski, popatrzył na jedną stronę dokumentu, drugą, spojrzał mi przeszywającym wzrokiem prosto w oczy i zapytał : where you from ???
Poland ? hmmmmmmm Obszedł quada dookoła, zapytał gdzie jedziemy, skąd, gdzie byliśmy. Opowiadam mu po krótce trase wyprawy.
Pod nosem burknął 'stupid guys', oddał dokumenty, podniósł szlaban i pozwolił jechać dalej.
Następny punkt zbiorczy miał być na kolejnej stacji paliw. Kilometrów ubywa, paliwa też.
Zwierzęta w pobliżu drogi nie brały do bani że silniki, że warczą, że głośno. Obgryzały krzewy, drzewa i właściwie na całe oznaki cywilizacji miały wylane.
Studzimy paski, silniki, quady i głowy które pod kaskami zaczynały źle znosić temperatury.
Każdy postój to żyrawy, małpy, afrykańskie świnie ...
Chyba najgorsze jest to, że oprócz temperatury asfaltu proste miały chyba z milion kilometrów.
Znaki drogowe których nigdzie indziej chyba nie zobaczymy informują o słoniach, żyrafach i całej reszcie przy spotkaniu z którą my quadowcy możemy zostać mokrą plamą na asfalcie.
Wpadamy na stacje. Wóz techniczny jest ale niestety tubylcy nie bardzo trzymają się ustaleń i ulatniają się z całym szpejem.
Koordynaty są tylko że do celu ponad 200 km a zaczyna się ściemniać. Tankujemy, szukamy cienia. Największy daje szalet publiczny więc tam parkujemy czekając na reszte ekipy.
Lokalni sprzedawcy pamiątek słysząc nasze rozmowy wyłapują Nasze imiona i na poczekaniu strugają pamiątki umieszczając nieudolnie nasze imiona.
Poprawiamy ich pisząc na kartkach prawdziwe imiona. Zajmuje im to kilka minut - patrząc jak to wprawnie robią, tnąc chirurgicznym skalpelem twarde jak skała XXXXXXXX nawet głupio Nam się targować.
Zamawiamy breloki ze swoimi imionami, imionami Naszych lepszych połówek (no tak nawet nie wiecie jak im dziekujęmy za wyrozumiałość i za to, że tu i teraz możemy być i przeżywać to co przeżywamy) no i oczywista z imionami Naszych dzieci.
Chłopaki robią deal tygodnia a Nas trochę trąci melancholia i tęskonta za domem ...
Nie ma czasu jednak na .... Reszta wpada na stacje. Go, go, go, kurde kibel się ściemnia a do bazy w pip kilometrów.
Gonimy.
Szukamy wzrokiem szutrowych objazdów - zresztą jak przez cały ten dzień - priorytet ? - oszdzędź opony - inaczej reszte Namibii przejedziesz PKS'em.
Pojawia się po raz pierwszy na tej wyprawie nowy przeciwnik - temperatura.
To już nie jest zmrok - to jest noc - pęd, prędkość i odczuwalna spada poniżej zera ! ha! Afryka?
Nikomu nie jest do śmiechu. Za plecami zachód słońca za który dałby sobie ogolić całe ciało. Trzeba gonić, o widokach pogadamy za kilka miesięcy.
Okichani kilka razy bo zwierzęta są duże, szybkie, nie mają respektu i mają przewagę siły, masy, szybkości noooooo i są u Siebie.
Lokalesi znów dali ciała - myśle sobie - są nie przygotowani na takich debili co jeżdżą po nocy.
Wpadamy na kamp - ledwo żyjemy - masakra. Zdejmujemy kaski i na telefonach próbujemy naprowadzić reszte ekipy na kamp.
Beżowi - nazwijmy rzecz po imieniu dają ciała po całości. Na szczęście doświadczenie chłopaków pozwala im po koordynatach trafić do celu.
Siedzę teraz na Corfu z rodziną na obiecanych familijnych wakacjach i napisze tylko jedno ... zanim skoncze relacje z tego wyjazdu - kurde - gdzie za rok ???

AFRYKA ..... dobrze ze dzisiaj mam wolny dzień....

i co już koniec ??
Chyba muszę przeczytac temat od nowa

To nie koniec , mam taką nadzieje że ,,nasz pisarz,, dokończy relacje . Wszyscy czekamy na kolejne relacje z niecierpliwością .

mamy jeszcze dwa dni do "zrelacjonowania" - reszta nie nadaje się na forum bo wiadomo ...
co w las WEGAS zostaje w las WEGAS
oooooooo matko - jak to opisac hahahahaha

-- dodano 19.08.2013 23:05 --

Marten - pamietaj - najwiekszy nieobecny na wyjezdzie
wszyscy w szoku ze nie pojechales
jak nastepny wyjazd opuscisz to placisz frycowe ha ha ha

...ta Las Vegas bardziej małe westernowe miasteczko:)

tym razem dla odmiany krótka zajawka filmowo-muzyczna

obiv4n fajnie żeś zmotał, ino te zdjęcia do połowy filmu to nie Wasze?

obiv4n
Świetny filmik, pięknie, swietnie REWELACYJNie !!!!

-- dodano 04.09.2013 19:05 --

A frycowe faktycznie zapłacę. Gdzie i kiedy ?

Obi coś mi tam w Twoim okienku się pojawia czarno zielonego