12.03.2011

... w okolicach 9.40 dolatujemy do stacji Baniocha (trzeba z nimi porozmawiać o rabacie na paliwo). Pruliśmy jak wściekli, do 90 km/h po dziurawych szutrach, które dzisiaj uwolnił lód i wydaje się, że od dawna czekały, żeby nas zwalniać, spadaliśmy nawet do 30-40 na godzinę z powodu ogromnej ilości błota i wody... Wszyscy już czekali, dotarliśmy ostatni. Każdy uśmiechnięty, witamy się. Chłopaki coś dłubią przy osłonach G7 korzystając z moich narzędzi (całą torbę wożę... do tej pory nie wiedziałem po co). Trochę 'rozbiegowych dyskusji'. Widzimy transport quadów 3fun na imprezę w Górze Kalwarii, na którą mamy zamiar dotrzeć, skręcają na stację, aż pięć ich wieźli chyba... fajne maszyny. Jedziemy, kaski na głowy, rękawice i uruchamiamy silniki, nie ma na co czekać. Oczywiście wzbudzamy 'ogromne' zjawisko wśród kierowców, bo kawałek musimy pojechać asfaltem. Siła nas... bo osiem quadów się zebrało. Każdy podekscytowany, to bardzo normalna reakcja kiedy się spotyka takich zapaleńców z nadzieją na przeżycia. Gdzie macie tak jeszcze? Każdy uśmiechnięty, nakręcony na dzisiajszy dzień... WOW!!! Świat z problemami w ilości ZERO! Wiesz, że nawet jak utopisz maszynę i nie możesz jej za nic wydostać, to ktoś Cię zabierze, nie zostawią Cię na pastwę losu. Mało tego, zrobią tak, że pewnie wrócisz do domu na swoich własnych kołach. A tak mogło się dzisiaj stać, bo wiedzieliśmy wszyscy, że lód jest słaby i nie utrzyma quada, ale... z drugiej strony jest go dużo i będzie przeszkadzał nam jechać, kiedy już pęknie. Czuliśmy wszyscy, że w każdej chwili może się okazać, że nie zdołamy jechać dalej i trzeba będzie pozbierać 'padlinę' i wracać z podkulonym ogonem.
Dzisiaj planowałem z synem wrócić przed 16, bo Kacper, mój towarzysz raz na siedzeniu pasażera, raz za kierownicą, miał plany na popołudnie. Zaczęła się jazda przez rowy melioracyjne. Jeden, drugi, trzeci. Co chwilę się wyciągamy. Jeden przechodzimy łatwiej, drugi trudniej, ale zawsze kogoś trzeba ratować. Ciekawe, że na quadach nikomu nie musisz mówić, że potrzebujesz pomocy. Ten, który przejechał przeszkodę, obserwuje innych i wraca z rozwiniętą liną. Budujące, niesamowite.
Dotarliśmy do 'bajkowego lasu'. Nasi przewodnicy i mistrzowie chwilę coś pogwarzyli i wskazali nowy kierunek: 'tu pojedziemy, tam skręcimy, potem woda, łąka i damy radę'... padła komenda 'start'. Nikt nie wiedział o co chodzi, ale co było robić? Najpierw zamarznięte zarośla, było łatwo... krzaczki jakieś, lód. Dotarliśmy jednak do rowu (ze dwa metry podobno ma wody... jak nie 10) Trzeba jechać jego brzegiem, bo inaczej przyjdzie pływać żabką... Lód nie puszczał jednak quada ani na metr. Każdy odpalał wyciągarkę... no prawie każdy, bo Tomek i Bogusz (tak?), dowodzący operacją byli już dawno z przodu. Dobrze, że nie palą, bo paczki fajek by dzisiaj nie starczyło. Kiedy skończyły się drzewa, do których można się przypiąć liną bez moczenia nóg, to każdemu z nas i to dosłownie każdemu pomógł tomekW. Jednego wyciągał i wracał po następnego i tak 32 razy... czy 47...? Dalej było lepiej. Chłopaki popatrzyli na zalaną łąkę z dużą ilością lodu, pogmerali i znów pokazali kierunek. Wyrwaliśmy z kopyta. Raptem stanąłem... do tyłu, do przodu, znów do tyłu... zszedłem z quada w kilkunastocentymetrową wodę - giry mokre... wystarczyło, żeby wlewało się do butów... Okazało się to jednak skutecznym sposobem na wydostanie z opresji. Obserwowałem wcześniej Tomka i Bogusza, robili dokładnie tak samo, złazili z quada. Działa! Daj quadowi odpocząć! Jeżeli masz możliwość, a zawsze masz, tylko się ograniczasz głębokością wody, albo ilością błota, to zejdź z maszyny i daj jej odsapnąć. To bardzo pomaga. Nawet kiedy działa wyciągarka, to zejdź... rusz d..pę. Remus się wtedy wpierdafonił po... kieszenie, ale go wydostali. Potem już było szybko, bo każdy miał ochotę na kiełbasę z ogniska. Dotarliśmy umorusani na strzelnicę w GK. A tam już bracie feta, że hej. Quadów, terenówek, crossów, ludzi... wow. Się 3fun pokazał na medal, frekwencja niezła, samyj gławnyj nawet był (pozdrawiam).



Co chwilę startował kolejny zawodnik, poprzedni dojeżdżał, ryk silników, wszędzie taśmy ograniczające ruch i zapewniające bezpieczeństwo. Myślę, że następnym razem, jak będzie jeszcze więcej ludzi, to trzeba ich inaczej pilnować, kijem lać, czy taśmy z prądem zakładać... Kiełbasa była pyszna, gargulec1982 trzymał dla nas ognisko od 11.00, bo tak mieliśmy być, a to już zrobiła się 13.30. Każdy się zajął swoimi sprawami nieco, tu się pogadało, tam pojadło, ktoś zrobił rolkę testowym can-am'em...



Wiewiór coś dłubie przy swoim DS450 - gratulacje, świetny wynik czasowy




Aha, jak tak staliśmy i gadaliśmy, to co chwilę na torze był Wiewiór, chyba wygrał.
Zbieramy się w drogę do domu. Pakujemy graty, zabieramy śmieci, jedziemy. Znów parę kilometrów rozmiękłych szutrów, które co chwilę zwalniają nas z 70 na 30 km/h. Dotarliśmy do łąki która ostatnio niektórych zatrzymała, a innych nauczyła, że trzeba czasem iść obok quada, żeby jechać dalej. Było ciężko, pojechaliśmy innym śladem, który okazał się trudniejszy. Poprzednio każdy się przedostał, a tym razem każdy potrzebował pomocy. Było świetnie, ale wkradł się syndrom czasu i zaczęliśmy zerkać na zegarki. Wystartowaliśmy przed dzisiątę, a tu już była szesnasta.





Potem były jeszcze małe emocje podczas przedostawania się do właściwej drogi, ale poszło nam sprawnie. Uszkodzenia: Yamaha palnęła w drzewo i wygięło się lewe wzmocnienie z przodu razem z plastikami (nic nie pękło jednak), u mnie wygiął się kierunkowskaz i rozerwałem osłonę podnóżka z prawej strony

Druga Yamaha zaczęła gubić powietrze z koła.
Przyznam, że jak się tak zastanowić, to właściwie nic nikomu się nie stało...
Przede wszystkim jednak, najważniejsze, że każdy z nas zawsze wiedział, że może na kogoś liczyć... to jest niesłychane...
P.S. Podobno nalano diesla do quada/ów w drodze powrotnej po naszych przygodach...


Jeżeli chcesz dodać komentarz i/lub przeczytać pozostałe opisy wyjazdów, zapraszam do tematu głównego:
Wyprawy maqowe - blog